Επιτέλους στο σπίτι κοιμάται το σύμπαν, κι εγώ βεβαίως, αλλά τόσο διακριτικά που κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά για τα προσχήματα!! όπως λέν κι οι καλοί κλέφτες και λωποδύτες καλύτερα να λαγοκοιμάσαι παρά να σε πιάνουν στον ύπνο. Άμα γράφω την λέξη παρά με πιάνει ένα σύγκρυο γιατί άραγε; Το γιατί και το διότι όμως φάγανε τον Παναγιώτη, εξ ου και το συμπέρασμα ότι το κανιβαλίζειν εστί επιστήμη κι όχι αστεία, εξονυχιστικός αιτιολογικός έλεγχος των πάντων - όχι των αγίων, των άλλων - .
Πάει κι η σημερινή μέρα περάσαμε ωραία στο κοιμητήριο, άψογος ο καφές από μπουγαδόνερο πενθούντων, η ξεραΐλα ό,τι έπρεπε και οι πρισματικές πολυεστιακές απόψεις αμιγώς φιλοσοφούντων - είμεθα γεωργοί εμείς κι έχουμε σκάψει στο χωράφι της ζωής έτη πολλά κλπ κλπ - περί του εκλιπόντος να παν και να ρχονται. Η θλίψη έμεινε στο ξεριζωμένο χορτάρι και σ ένα παγκάκι έξω απ όλα αυτά. Σάματι ξέρουμε από θλίψη εμείς που νομίζουμε ότι είναι αυτό που σε διακατέχει άμα πέσει το ίντερνετ;
Όπως πολύ σωστά κι αξεπέραστα διετύπωσε ο φιλόσοφος "εν οίδα ότι ουδέν οίδα". Αλλά η αυτογνωσία στις μέρες μας θεωρείται ιδιωματισμός και όχι και πολύ σούπερ κουλ. Η ετερογνωσία δε, είναι μάλλον κάτι σαν την πατριδογνωσία, μάθημα στο χρονοντούλαπο, τρε μπανάλ σου λέω. Εκεί στην αποθήκη, παρέα με τον σκελετό δωρεά του υπουργείου αμύνης εν έτη...έχει σβηστεί. Γιατί, παιδί μου, πώς είναι δυνατόν ν αποσκιρτήσω απ την κοντοφθαλμία μου μια και με βολεύει και δεν πρόκειται, αν τα βλέπω τα πράματα καλά από κοντά, να χρειαστώ κρυστάλλους πρεσβυωπίας κι έτσι θα την περνάω τσακίρικα και θα μαι τζόβενο μέχρις το πλήρης ημερών, τότε που θα γραφτώ σε μαθήματα γεωλογίας αορίστου χρόνου.
Αυτά τα λέω διότι - ωχ θα ρθει ο θηρίος και θα με φάει!! - κάπου μέσα μου μ ενοχλούν μικρά συναισθηματικά δήγματα, τσιμπιματάκια δημοτικιστί, απροσδιόριστα μεν υπαρκτά δε!!!Με τρώγει το της ζωής αβέβαιον, και η λοσιόν αισιοδοξίας λίγο βοηθάει αν κι έχω απόθεμα μπόλικο - σε περίπτωση που χρειαστείτε μη διστάσετε! - . Είναι που ρθε με τα κακά μαντάτα ο Αμλετ μέσα μου. Του έδειξα με τρόπο μία έξοδο κινδύνου αλλά δεν ξέρω αν το πιασε! Αν του άρεσε η μπερζέρα μου την πάτησα!
Τώρα - το πλοίο έχει σαλπάρει κι από τα μάτια φεύγ η στεριά, μες στα κατάρτια πετούνε οι γλάροι κι εγώ σου λέω έχε γεια - , εδώ σ αυτό το τώρα που γινε κιόλας παρελθόν θ ακουμπήσω ένα "κουράγιο" για την φίλη μου που χασε τον αγαπημένο της ψες. Κι άλλα δε θα πω. Καληνύχτα.
Πάει κι η σημερινή μέρα περάσαμε ωραία στο κοιμητήριο, άψογος ο καφές από μπουγαδόνερο πενθούντων, η ξεραΐλα ό,τι έπρεπε και οι πρισματικές πολυεστιακές απόψεις αμιγώς φιλοσοφούντων - είμεθα γεωργοί εμείς κι έχουμε σκάψει στο χωράφι της ζωής έτη πολλά κλπ κλπ - περί του εκλιπόντος να παν και να ρχονται. Η θλίψη έμεινε στο ξεριζωμένο χορτάρι και σ ένα παγκάκι έξω απ όλα αυτά. Σάματι ξέρουμε από θλίψη εμείς που νομίζουμε ότι είναι αυτό που σε διακατέχει άμα πέσει το ίντερνετ;
Όπως πολύ σωστά κι αξεπέραστα διετύπωσε ο φιλόσοφος "εν οίδα ότι ουδέν οίδα". Αλλά η αυτογνωσία στις μέρες μας θεωρείται ιδιωματισμός και όχι και πολύ σούπερ κουλ. Η ετερογνωσία δε, είναι μάλλον κάτι σαν την πατριδογνωσία, μάθημα στο χρονοντούλαπο, τρε μπανάλ σου λέω. Εκεί στην αποθήκη, παρέα με τον σκελετό δωρεά του υπουργείου αμύνης εν έτη...έχει σβηστεί. Γιατί, παιδί μου, πώς είναι δυνατόν ν αποσκιρτήσω απ την κοντοφθαλμία μου μια και με βολεύει και δεν πρόκειται, αν τα βλέπω τα πράματα καλά από κοντά, να χρειαστώ κρυστάλλους πρεσβυωπίας κι έτσι θα την περνάω τσακίρικα και θα μαι τζόβενο μέχρις το πλήρης ημερών, τότε που θα γραφτώ σε μαθήματα γεωλογίας αορίστου χρόνου.
Αυτά τα λέω διότι - ωχ θα ρθει ο θηρίος και θα με φάει!! - κάπου μέσα μου μ ενοχλούν μικρά συναισθηματικά δήγματα, τσιμπιματάκια δημοτικιστί, απροσδιόριστα μεν υπαρκτά δε!!!Με τρώγει το της ζωής αβέβαιον, και η λοσιόν αισιοδοξίας λίγο βοηθάει αν κι έχω απόθεμα μπόλικο - σε περίπτωση που χρειαστείτε μη διστάσετε! - . Είναι που ρθε με τα κακά μαντάτα ο Αμλετ μέσα μου. Του έδειξα με τρόπο μία έξοδο κινδύνου αλλά δεν ξέρω αν το πιασε! Αν του άρεσε η μπερζέρα μου την πάτησα!
Τώρα - το πλοίο έχει σαλπάρει κι από τα μάτια φεύγ η στεριά, μες στα κατάρτια πετούνε οι γλάροι κι εγώ σου λέω έχε γεια - , εδώ σ αυτό το τώρα που γινε κιόλας παρελθόν θ ακουμπήσω ένα "κουράγιο" για την φίλη μου που χασε τον αγαπημένο της ψες. Κι άλλα δε θα πω. Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου