Επιτηδευμένα κολπάκια και χοντρό παιχνίδι, ένα βήμα μετά το νισάφι πια! Φταίει η άκρη του ουράνιου τόξου, η έλλειψη διορατικότητας; Φταίνε αι κρυφαί συμβάσεις σχέσεων που οδηγούν σε αδιέξοδα; Η δράση και αντίδραση; Απώλεια στο αδιέξοδο της απώλειας. Στο κατάματα του αναπόφευκτου, Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα. Η σιωπή γίνεται τραγούδι, το τραγούδι χορός από εποχές που τ απαγορευμένο ήταν καρπός κοιλίας πάθους, αυτού του πάθους που μας αφήνει εμβρόντητους και γυμνούς απέναντι στην όποια αλήθεια. Και το πικρό ερώτημα αναπάντητο. Τίνος;
Η πόλη χαριεντίζεται με τη νύχτα, άλλοι ζουν, άλλοι νειρεύονται μα η γη στην τροχιά της, η ίδια η ζωή, κάτι περιμένει απ όλους μας. Μια δραστηριότητα "εγληματική" έστω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου