Χαιρετισμός

Νύχτα Απρίλη, νέα σελήνη, ωραία νύχτα για εραστές και κλέφτες. Καλή αρχή, καληνύχτα σας.

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

τοκ τοκ


περιποιημένο,
ροκ


Μπορεί λοιπόν καθένας να είναι όπου είναι'
να είναι όπου θέλει'
να είναι όπου πιθανόν δεν θέλει.
Θέλει δε θέλει.
Τι μπέρδεμα!
Μπερδεμένο κουβάρι η νύχτα' 
λέξεις λεξούλες
σκέψεις
διαμάχη κι ανάπαυλα.
Με τα παπούτσια στο χέρι να μην κάνουμε φασαρία
μπαίνουμε στο σπίτι,
κλείνουμε το ξυπνητήρι'
ύπνος πέντε λεπτών
ίσα να ξεπλυθεί
το βράδυ
και πάλι στο δρόμο. 
Απ το καληνύχτα στο καλημέρα..

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Στο στοιχειωμένο πύργο..

Σ ένα δυσπρόσιτο σημείο του πλανήτη, σε μια κορφή, πλάι σ ένα γκρεμνό, ορθώνεται το στοιχειωμένο σπίτι, πύργος σωστός είναι θαρρώ. Πόρτες που κλείνουν με θόρυβο,. φωνές, ουρλιαχτά, ένα σπασμένο φεγγάρι σα δρεπάνι κόβει του Ιούνη το κεφάλι και κατρακυλά χλωμό, ξανθό στις σκάλες από τον πύργο τον ψηλό μέχρι την είσοδο. Όμως ακόμα δε θα ξεψυχήσει κι ακέφαλος παραπατά στα δωμάτια, με εγγαστρίμυθου φωνή τραγουδάει κι απ τη φωνή νυχτερίδες αλαφιάζονται και πετούν, ένα σκοτεινό μεταξένιο πέπλο ξεδιπλώνεται σα μαγικό μαντίλι ταχυδακτυλουργού και χάνεται πέρα μακριά. Χλωμή πριγκίπισσα με δάκτυλο τσιμπημένο σωριασμένη σε πολυτελή στρωσίδια φερμένα από μακρινές χώρες, φτιαγμένα από τα χέρια αινιγματικών γυναικών με κλειδωμένες καρδιές αφιερωμένες σε θύμησες αλλόκοτες. Στους απέραντους διαδρόμους τα βιτρώ χορεύουν παλιούς ευρωπαϊκούς χορούς μιας εποχής που η σύνεση είχε θέση μόνο στα λόγια. Των προγόνων τα φαντάσματα βγαίνουν από τους πίνακες ζωγραφικής και χαριεντίζονται με ευγένεια κι αβροφροσύνη, μπήγοντας πότε πότε ένα μαχαίρι σε κάποια πλάτη, πυροβολώντας ανενδοίαστα ένα παλιό εχθρό και συνεχίζοντας ένα μισοτελειωμένο ρεβεγιόν στη σάλα με τους καλυμμένους πολυελαίους και το σκονισμένο παρκέ, Στην βιβλιοθήκη, ένα δάσος βιβλίων φυλλορροεί ζωντανεύοντας παλιούς και νέους χρησμούς. Στις κουζίνες νταβαντούρι' άμυαλες τροφαντές καμαριέρες κι ο λιπόσαρκος μπάτλερ ανακαλύπτουν την ευδαιμονία σ ένα παιχνίδι τυφλόμυγας. Άυπνος, μελαγχολικός ο οικοδεσπότης αποχαιρετά την εικονική του πραγματικότητα, κλείνει το παράθυρο των ψευδαισθήσεων και κουρνιασμένος σε μια παλιά μπερζέρα αφήνεται αμαχητί στη νέα μέρα. Φως μες από το  το γκριζωπό τζάμι  σα συννεφιασμένη λίμνη, ασημένια παιχνιδίσματα του νερού και τ ονείρου πιτσιλάν το δωμάτιο. Σε μια φθαρμένη, γηραιά πολυκατοικία,  ο χρόνος κι η στιγμή τα μέσα έξω βγάζουν'  ανθούν και πάλι απ την αρχή και σιγοψιθυρίζουν, παλιές μπαλάντες που κλαιν κι υπενθυμίζουν, ακόμα εδώ, πάλι, σήμερα, τώρα. Σκληροπυρηνικές μπαλάντες έρωτα αδίστακτου. 


Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

yes

Οι λέξεις βάζουν τη μουσική μέσα σε ρούχα.
Η μουσική όμως νοιώθει καλύτερα γυμνή.
Αυτή η μουσική που είναι όπως πρέπει.
Η λέξη "Παράδεισος" είναι σχηματική
για να "δούμε"
να βιώσουμε
ένα καλοκαιρινό μεσημέρι
με μια διάθεση ασχημάτιστη
σα σύννεφο
εύθραυστη κι ιπτάμενη. 

Μπορεί η  μουσική να φτάσει στο τέλος
των κορμιών μας,
των κόσμων μας,
των ορίων μας.
Σαν Πήγασος ν απογειωθεί
να καλπάσει
σε μια νέα υπερβατική γη
Μπορεί όμως πάλι απλά να μας βρει οπουδήποτε:
-Πάντα κολυμπάμε μέσα στην ατμόσφαιρα,
Πάντα-'
και να μας πει μια λέξη μόνο για τη ζωή.
Μια λέξη μυστική
Εγώ κι Εσύ.


μια Τρίτη στον κόσμο.



Είναι ο ύπνος λιμάνι. Κι έξω καταιγίδα. Και μέσα στην καρδιά ανεμοστρόβιλος. Θάλασσα πράσινη ολόγυρα από φρέσκα καταπράσινα φύλλα, λουλούδια, και καράβια τσακισμένα, σπασμένα κλαριά. Ένα χάδι του ανέμου γυρνά τον ανεμοδείκτη στην εγκατάλειψη, τη μοναξιά. Σ ένα άδειο πλανήτη, φωνή μοναχή στολίζει με μικρά λαμπερά δάκρυα κάποια απομακρυσμένα του Σασυφή αισθήματα, νεκρά από καιρό. Κοιτά σ αυτό τον λεπτής ισορροπίας χώρο στο χρόνο, ρίζες χαμένες στην ανυπαρξία να βλασταίνουν μικρά λεπτεπίλεπτα βλαστάρια, να πέφτουν στη λησμονιά  πάλι μετά. Πυρετός στο πρωινό. Κάψα, αναπόληση, φιλί άγριο, ήρεμο στο κατόπι. Σε μια ραστώνη η μέρα έρχεται, τ όνειρο ματωμένο, κει που ένα αγκάθι λείπει. Πληγές γιατρειάς.. 


Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Στα Γαλη -κά, εν όψει Δευτέρας.

Τσαχπινιές και παιχνίδια και νάζια. σε ηλεκτρονική μορφή και με φιόγκο. δωράκι! Πολυπραγμοσύνη και πολυχρωμία, ολέ!! Φωτάκια έξαψης αναβοσβήνουν στον σκοτεινό εγκέφαλο. Μπλιμπλίκια διάφορα  περιπετειώδη, ευέξαπτα. πω πω βόλτες στον κυβερνοχώρο κλικ εδώ, κλικ εκεί, να τι σου είναι η ζωή!! Α Α Α!!! Έτσι ωραία και ξέγνοιαστα τα περνάμε και χτες και σήμερα κι αύριο και για πάντα γιατί όχι;
και για όλα φταίει αυτή αυτή αυτή!!
μοίρα, τεκμαρτή, κυβέρνηση ακυβέρνητη, ναύς, παλαβομάρα, καψούρα, καταραμένη φτώχεια, ανεργία;
ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ.
Για όλα φταίει η γαλή!!
Η μαύρη γάτα, ναι δυστυχώς...

Έτσι μπράβο παιδιά ας τα ξεχάσουμε όλα και να πάμε μπροστά!!! Τράβα μπρος και μη σε μέλλει η ζωή τι θα σου φέρει στο να χέρι το τσιγάρο τ άλλο χέρι το μπεγλέρι. Με στυλ κι επίπεδο - τώρα το επίπεδο τι σόι ύψος έχει που ναι ντιπ φλατ - το πιάσαμε το Εγγλέζικο;;; ε;;; καλό καλό αυτά είναι τα Ελληνικά σήμερα ξυπνάτε ωρέ Γκιαούρηδες εκ-πολιτιστείτε! όπως έλεγε κι ο συμμαθητής past perfect το καταλαβαίνω. Υπερσυντέλικος τι λέξη είναι αυτή;;; είχε δίκιο ο άνθρωπας! τι λέξη είν αυτή; 
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!! 
ΑΥΤΗ ΦΤΑΙΕΙ Η ΜΑΥΡΗ ΓΑΤΑ!!
Η ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΓΑΛΗ, Η ΓΛΩΣΣΑ.
 -που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακ τσακ -όχι Νόρις- τσακίζει...


έχω μια ένταση αποκύημα κούρασης
μια κούραση αποκύημα έντασης..
δε με χωρεί ο τόπος.
ας αρχίσουν οι χοροί..



ευτυχώς που υπάρχουν κι απανταχού ισπανόφωνοι να κλαίμε να γελάμε 
τη ματαιότητα να ξεγελάμε..
κυλιέται η γάτα ξένοιαστη στα χόρτα
απελπιστικά εγωκεντρική
ασυγχώρητα ανεξάρτητη
μέχρις δακρύων εκκεντρική'
εκδιωχθείσα  του Παράδεισου
με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου
στην Αποπλάνηση...
κι ένα ωραίο Ελληγνικότατο τραγουδάκι...


και διερωτώμαι. θα γίνουν οι Ολυμπιακοί στο Λονδίνο και τι θα τραγουδάμε;
love love me do
you know I love you
Χαίρε βάθος απροσμέτρητο
Γάτα χουβαρντού
-μα ποια είναι αυτή η γάτα τεσπά;
ποια;;
love and affection


εδώ εμπεριέχεται μια γκενναία ντόση αλήθειας
κρασάκι και ξενύχτι
pourquoi pas?
chat chat chat
με σ παχύ χνουδωτό
ναζιάρικο
χαδιάρικο
απαιτητικό..

αχαριστία στο έπακρο
-κι εσύ τι έκανες για μένα;
( αυτό δεν είναι πολιτικό σχόλιο μπα.)
Γάτες αεικίνητες
ευλύγιστες
μεροκαματιάρες στο γρατσούνισμα
Κάτσε καλά χρυσό μου!
katze, katzhen..


γάτες ξεμυαλισμένες
φεγγαροπαρμένες
θηλυκά με τσαγανό
και μυαλό και ζεμανφουτισμό
"so what?"
που λέμε κι εμείς στο πατρίντα...
Αλλοπρόσαλλες μέρες έρχονται. Να πούμε κι ένα τραγούδι γίνεται δουλειά έτσι ή να πάμε στο σχέδιο "δυναμίτης"; Εύκολο στα ψάρεμα, δύσκολο να βγάλεις άκρη... 
Να πούμε μια προσευχή.
Που πας θεέ και μας αφήνεις;
Μη
Μη 
μη φεύγεις!



γάτες χουζούρικες
νυσταγμένες
γάτες γατίσιες με τις τρίχες σηκωμένες
γάτες όλων των λογιών
των ρατσών
γάτες των μοναχικών
επιπόλαια πλάσματα
σε Ζεν
σ αφαίρεση
γάτες κι αγάπη στο σκοτάδι
μάτια που φεγγοβολάνε στης καρδιάς τα σκοτεινά σοκάκια
γάτες




φταίει η καρδία μου που ναι μαλακή;
φταίει το τραγούδι;
φταίει το κρασί;
ΟΧΙ ΚΑΛΗ ΜΟΥ
για όλα φταις εσύ!
Να πέσω να πεθάνω



 γατίτσες αδίστακτες στα μπλουζ τριγυρίζουν
κάδους αναποδογυρίζουν
με τους ποντικούς παίζουν και νικούν
αυτούς τους ποντικούς που ροκανίζουν τη ζωή μας
ΝΑ ΧΑ ΛΕΦΤΑ Ν ΑΓΟΡΑΖΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ
παλιά ξινά σταφύλια
τα γνωστά, τα γνωστά




έτσι είναι αυτά...


τώρα γεια

όμως..
και τελειωτικά


η γάτα THE END είναι από το  http://cupetinte.blogspot.com/

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

τότε παλιά,

ο Chris είναι ένας πολύ συμπαθητικός τύπος με μαλλιά σαν αρνί και σούπερ χρυσοχέρης. Έχει υιοθετήσει στο μπαλκόνι του δεκαοχτούρες που η μία είναι κουτσή και τις ταΐζει. Είναι μεγάλος φίλος του τσαγιού κι έτσι όταν τον επισκέπτομαι έχω πάντα την ευκαιρία να δοκιμάσω παράξενες γευσούλες.. 
Αυτά για τώρα.
Άραγε ο Chris θα ξαναχτυπήσει;
Το μέλλον θα δείξει!

μικρή Κυριακάτκη ιστορία


κι ένας κύριος που βρυχάται υπέροχα!!

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

te quiero

Παγκόσμια μέρα στρουμφ!



να σας εξομολογηθώ υπάρχει ακόμη στο δωμάτιο στον τρίτο όροφο μια τοιχογραφία με στρουμφάκια!
θα την φωτογραφίσω, όχι σήμερα όμως...
και βέβαια λείπει η Στρουμφίτα, επειδή η Στρουμφίτα είμαι ΕΓΩ!!
-έγινε σεισμός, πέφτουν βράχια;;;;;; χι χι χι!!

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

INTERIOR- EXTERIOR

εις τα ενδότερα


και εις τα εξώτερα


συμπερασματικά:


dolce, dolcissimo
la vie en..



πούν' το πούν' το  δαχτυλίδι..
πάμε για φούντο
sorry, για μπάνιο.


Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΤΣΑΓΙΟΥ. α μέρος



 Για τους Ευρωπαίους αρχιτέκτονες,τους αναθρεμμένους με την παράδοση της πέτρας και του τούβλου, η Ιαπωνική μας μέθοδος οικοδόμησης με ξύλο και μπαμπού δεν αξίζει, φαίνεται, να συγκαταλέγεται στις αρχιτεκτονικές μεθόδους. Πρόσφατα ένας άξιος εκπρόσωπος της Δυτυκής Αρχιτεκτονικής επιτέλους αναγνώρισε και τίμησε την εξαιρετική τελειότητα των μεγάλων ναών μας. Έτσι όπως έχουν λοιπόν τα πράγματα με την κλασσική μας αρχιτεκτονική, πώς να περιμένουμε να εκτιμήσει ο ξένος τη διακριτική ομορφιάς της αίθουσας του τσαγιού. που η κατασκευαστικές και διακοσμητικές της αρχές είναι τόσο διαφορετικές από εκείνες της Δύσης;
 Η αίθουσα του τσαγιού (Σουκίγια) δεν φιλοδοξεί να είναι τίποτα παραπάνω απ ότι είναι στην πραγματικότητα: ένα απλό σπιτακι- μια αχυροκαλύβα, όπως λέμε. Τα πρωτογενή ιδεογράμματα της λέξης Σουκίγια σημαίνουν "Οίκος της Αρεσκείας". Τελευταία, διάφοροι δάσκαλοι του τσαγιού αντικατέστησαν τους αρχικούς κινεζικούς χαρακτήρες με άλλους, σύμφωνους με την προσωπική αντίληψη του καθενός για την αίθουσα του τσαγιού, και ο όρος Σουκίγια μπορεί να σημαίνει και "Οίκος του Κενού" ή "Οίκος του Ασύμμετρου". Είναι "Οίκος της Αρεσκείας" εφόσον αποτελεί μια αφήμερη κατασκευή, προορισμένη να στεγάσει μια ποιητική παρόρμηση. "Οίκος του Κενού" είναι εφόσον στερείται κάθε στολισμού, εκτός απ ότι μπορεί να τοποθετηθεί εκεί γαι να ικανοποιήσει κάποια αισθητική ανάγκη της στιγμής. "Οίκος του Ασύμμετρου" είναι, τέλος, εφόσον είναι αφιερωμένο στη λατρεία του Ατελούς, αφήνοντας εσκεμμένα κάτι ημιτελές για να το συμπληρώσει το παιχνίδι της φαντασίας. Τα ιδεώδη του Ταισμού έχουν επηρεάσει την αρχιτεκτονική μας σε τέτοια βαθμό, από τον 16ο αιώνα μέχρι σήμερα, ώστε το συνηθισμένο Ιαπωνικό εσωτερικό, εξαιτίας του υπερβολικά απλού και απέριττου διακοσμητικού του σχεδίου να φαντάζει στο ξένο μάτι σχεδόν γυμνό.

φωτιά και νερό

μελαγχολία υπήνεμος'
σαν το κύμα π αποκοιμίζει
το φεγγάρι που λιγοστεύει.
σε μια υδάτινη αγκαλιά
καλοκαιριού φιλιά
όνειρα γλυκά


το μισοφέγγαρο παιχνιδίζει κι ο Αυγερινός αστράφτει
κωδικοποιεί τη νέα μέρα
με φιλόστοργες, με φιλοπόλεμες αιχμές'
δύσπνοια σε διάλυση.
αυτοδιασπώμενος λήθαργος.
το ξημέρωμα, κλεπταποδόχος  διαυγούς ονείρου'
παραμυθένιων ενσταντανέ
 περιπέτειας με δράκο, τέρας, ξωτικά
και τα γνωστά ανθρώπινα παρατράγουδα..

γράμμα στον Τουταγχαμώνα
καφές στη βεράντα
πρωινά πουλιά.
Μέρα μετά..


Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

ΙΑΠΩΝΙΚΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΤΣΑΓΙΟΥ της Δάφνης Χρονοπούλου





η κυρία Δάφνη Χρονοπούλου

Θερινό ηλιοστάσιο ssf


Συνεσταλμένο το καλοκαίρι, με μια κρυφή αναστάτωση να του καίει τα στήθη, ακουμπά στο περβάζι και ρομαντζάρει.  Α. Στιγμές στιλπνές, μελωδικές, σ αβαθή γλυκά νερά, νανούρισμα. Χαύνωση. Άδειο το μπωλ με τα φρούτα. Ποτήρι κολωνάτο, δροσερό ροζέ πικάντικο και τριανταφυλλένιο σαν ένα φιλί π ακόμα δεν ήρθε' κι η νύχτα  αρχόντισσα με το φουστάνι στολισμένο και το στιλέτο του τακουνιού της καρφωμένο στην καρδιά. Σκοτεινή κάμαρη μ όλες της τις εξωτικές σκιές αθόρυβα να κινούνται. Στη σιωπή τραγούδι μιας καντάδας, τ αεράκι που ισχνό χαϊδεύει τα φύλλα. Το φεγγάρι στέλνει την εικόνα του μέσα από μιαν αντανάκλαση στ απέναντι τζάμι. - Γεια σου φεγγάρι
Λαθραία αγάπη...

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Sympathy for Lady Vengeance




Στη Γαλλία,
όταν η συζήτηση σταματάει,
 λένε ότι περνάει κάποιος άγγελος.

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Ε-γκυριακόμε-θα.

Άι. βογκούν τα Σαββατόβραδα. Νύχτες στα ξάστερα των ονείρων, στ απάτητα μονοπάτια, μια ανηφοριά, ένας γόγγος, έν αλισβερίσι μαγικό κι η νύχτα ψηλά. Το ξέθωρο φεγγάρι κει είναι κι αυτό  και τηράει. Παιγνίδια μαγικά. Σ αλλοπρόσαλλους ρυθμούς. Αποποιείται η ζήση το βδελυρό και τ απεχθές κι απομένει μόνη...
παρερμηνεύοντας τα στοιχεία, ιχνοστοιχεία ενός χωροχρόνου αλλιώτικου βγαίνουμε σ αμμουδιές, σε πεδιάδες, σε κοιλάδες αλλιώτικες, η ζωή; Γηράσκω αεί διδασκόμενος και ποτέ δε θα πεθάνω  ωρέ καρντάση..


Δώσαμε τ ουρανού ένα πρόσχημα, μιαν αιτία για το μη απαιτητό, πήγαμε στην πηγή της ουσίας του πονάω και του ζω. Ζώα ανίδεα κι αθώα σε μια κιβωτό. Που θα μας πάει; Η νύχτα ξελογιάζεται, παρερμηνεύεται, πάει στις γωνιές των ατελεύτητων, των κραυγαλέων μας ενστίκτων κι άφοβη πετά. Δάκρυ, μια στάλα, ίσα να γιομίζει το ροδόσταμο, σε πότιζα ροδόσταμο...

σήμερα θα πεθάνω σαν ήρωας...

χιλιάδες μυριάδες πράματα γεννιώνται και σκορπιώνται πανταχού. Πανταχού παρόντα, πανταχού απόντα σαν κάποιες κλαδεμένες ανάγκες μες σε μια πρόσκαιρη διαμεσολάβηση ευγένειας και καλών τρόπων... 

χιλιάδες ηλεκτρικά σήματα ξερνάν δάκρυα στ απροσπέλαστο χνάρι π αφήσαμε
αφήσαμε
μας άφησε
 κι όμως σ αγαπώ.
και νοήμα κανένα
η ομορφιά είναι στα μάτια αυτού που τη βλέπει'
Αυγή χωρίς κομπασμό, χάδι, φίλι 
 σ άλλης ονείρου χώρας
σύντομο αντίο.

αφιερωμένο και πάλι εκεί που η αγάπη έχει ουσία... κύματα στιγμιαίου αυθορμητισμού, αισθησιασμού....hello again


Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Χοντρός Λιγνός, ιστορίες καθημερινής τρέλας





βαράτε βιολιτζίδες..



αλύπητα

Μοχθηρή η νύχτα ' κάθε τόσο που πήγαινα να κλείσω τα μάτια μου, μου 'δινε μια τσιμπιά. Κάποια στιγμή μες τα μαύρα τα μεσάνυχτα, διαφωνίες στο δρόμο φωνές και σπασίματα τζαμιών αυτοκινήτου, γκάζια και σιωπή μετά. Σκέψεις, συλλογισμοί, ατελείωτες αγωνίες για τ άτιμο το αβέβαιο μέλλον προσεκτικά τοποθετημένες με μαεστρία και σταθερό χέρι σχημάτισαν ένα πύργο από τραπουλόχαρτα π αυθαίρετα κι από μόνος του γκρεμίστηκε. Επανασυναρμολογήθηκε με προσοχή κι επιμέλεια κι ορθώθηκε σκοτεινός και δυσοίωνος. Όμως με μια βίαιη ριπή ανέμου απ τη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα σκορπίστηκε κι έχε γεια . Ρηγάδες,  βαλέδες, ντάμες και νούμερα λογιών λογιών στο τραπέζι στις καρέκλες, στο πάτωμα. Καλύτερα έτσι. Να σκορπιούνται οι μαύρες σκέψεις, Έτσι κι αλλιώς το φως μπουκάρει κι η ζωή φωνάζει "Πάρτε θέσεις!" Αμάν αμάν! Βουρ στο σέικερ για καφέ,μασουλίζοντας ένα τρυφερό κομματάκι κέικ και συμπαράσταση, καλή κιθάρα με ήχους λίγο "πειραγμένους" να ξορκίσει και το βράδυ αυτό..


κάτι απαλό και δυνατό να ξυπνήσω σωστά..

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

ΤΑΟΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΕΝ β μέρος


 Η σημαντικότερη, όμως, συμβολή του Ταοισμού στη διαμόρφωση της ασιατικής ζωής εντοπίζεται στον τομέα της αισθητικής. Οι κινέζοι ιστορικοί αναφέρονται πάντα στον Ταοισμό αποκαλώντας τον ως την "Τέχνη του να είσαι στον κόσμο', γιατί έχει να κάνει με το παρόν - τον εαυτό μας. Μέσα σ εμάς τους ίδιους συναντά ο Θεός τη Φύση' μέσα μας αποχωρίζεται το χτες από το αύριο.Το παρόν είναι το κινούμενο Άπειρο, η γνήσια σφαίρα του Σχετικού. Η Σχετικότητα αναζητεί την Προσαρμογή' Η Προσαρμογή είναι Τέχνη. Η τέχνη της ζωής συνιστάται σε μια διαρκή αναπροσαρμογή στο περιβάλλον μας. Ο Ταοισμός δέχεται το επίγειο όπως είναι και, αντίθετα με τους Κομφουκιανιστές και τους Βουδιστές, πασχίζει να βρει την ομορφιά στον κόσμο μας του βασάνου και του πόνου. Η παραβολή των Σουνγκ με τους Τρεις Δοκιμαστές Ξυδιού αφήνει να φανεί καθαρά η φιλοσοφία του καθενός από τα τρία δόγματα: Ο Σακία Μούνι, ο Κομφούκιος και ο Λάο Τσε βρέθηκαν κάποτε μπροστά σ ένα σταμνί με ξύδι - το σύμβολο της ζωής- και βούτηξαν ο καθένας τα δάκτυλά του να το γευτούν. Ο ρεαλιστής Κομφούκιος το βρήκε ξινό, ο Βούδας πικρό' ο Λάο Τσε, όμως, το ονόμασε γλυκό.

Ssf επέτειος γιορτής.

ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ.
ΟΠΟΥ ΤΑ ΥΠΟΤΥΠΩΔΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ.
ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΞΙΦΟΜΑΧΟΥΝ.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΟΒΕΤΑΙ,
ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΑΝΟΙΓΕΤΑΙ.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΤΑΣΤΑΛΕΙΕΣ.
ΛΙΟΠΥΡΙ ΕΡΧΕΤΑΙ.
ΔΙΑΘΛΑΣΜΕΝΟ ΜΕΣ ΑΠ ΑΓΡΙΟ ΠΕΥΚΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ.
Η ΖΩΗ ΒΡΑΖΕΙ.
ΜΕΣΑ Η ΕΞΩ ΑΠΟ ΚΟΥΚΟΥΛΙΑ.
Η ΖΩΗ ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΠΕΤΑ.
ΚΙ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΑ.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.

Ο Παν στην πόλη.

Το φεγγάρι σουλατσάρισε στου κόσμου τα παράθυρα, φίλησε τα τζαμωτά, τα παραθυρόφυλλα, παραδόθηκε μετά στων σύννεφων το ξελόγιασμα κι αποσύρθηκε. Ήρθε η βροχή.  Κροταλίζοντας τα δάκτυλα σαν ηδονική ξελογιάστρα. Το σώμα χαλαρώνει, αφήνεται σ αυτό της βροχής το ζαλιστικό χορό. Μέσα στο δωμάτιο, ζέστη κι ένταση.  Πυκνή ατμόσφαιρα συμπαγής. Έξω στον καθαρό αέρα, δροσιά κι ένταση. Μακρινά μπουμπουνητά θυμωμένων Θεών που ποδοκροτούν σ ένα ουράνιο πάλκο. Αντιθέσεις σε πρόκληση.Θαλασσοπνιγμένων κορμιά  σε υστερικό χορό με θαλάσσια χορτάρια. Kορμιά ερωτευμένων σ ύστατη εκεχειρία μιας μάχης φιλήδονης, αστραπές στου ταβανιού τις γωνιές. Κορμιά που συνθλίβονται, σπάζουν, ανασυντάσσονται και συνεχίζουν να παλεύουν παγιδευμένα  σ αυτόν τον ιστό βραχνής βροχής κι αναίτιας πανσελήνου.  Τύμπανα τ ουρανού, χρόνος σε κενό,αστραπές, σκέψη στο αχανές, εκείνο το αχανές με το βρόχινο βέλο. Παρασπονδίες, εκτροχιασμοί, μικρές ανάπαυλες, πόλεμος πάλι...


Σα με δέρνει η λύπη, γέρνω το κεφάλι και δακρύζω. Σα με δέρνει η αγάπη βλογάω τη βροχή την καρπερή και λογίζομαι. Σα με δέρνει τ άγνωστο τότε τι;    
Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου...

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Ζεν

Ο Σασυφής σε κίνηση.  Πηγαινοέρχεται σαν εκκρεμές φορώντας  τη ρόμπα και τις παντόφλες του από την κουζίνα στο σαλόνι, ακούει λίγη μουσική, καπνίζει αφηρημένα τσιγάρα και ξανά στην κουζίνα σε μια ακόμη ιεροτελεστία αγρύπνιας.  Ανανεώνει τα παγάκια στο τζιν τόνικ του κι ανακατεύει. Κοιτά τη φέτα λεμόνι κει μες το ποτήρι με σχήμα τουλίπας,  μες στα χέρια του, που  κολυμπά αμέριμνα. Στον ουρανό ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι λάμπει, ανέμελος αεροπόρος  νυχτερινής πτήσης που σύννεφα το κυνηγάνε , σα μικρές εμμονές ενοχλητικών σκέψεων, μα δε τα καταφέρνουν να το κρύψουν.  Ανοιχτή η μπαλκονόπορτα, ένα ξύλινο ελεφαντάκι  μ ένα μοναχό χαυλιόδοντα την αποτρέπει απ το να κλείσει,  δροσούλα και  τιτιβίσματα,  τα δώρα της νύχτας. Το ένα φύλλο της  πανύψηλης παλιάς πόρτας στην άλλη μεριά του δωμάτιου φέρνει λίγη σκοτεινιά από το χωλ, η ώρα περνάει τα παγάκια λιώνουν ξανά, μουσικές διαδέχονται η μία την άλλη, διαδρομές και διαδρομές' σε λίγο πολλές φέτες φεγγάρι έχουν πια στριμωχτεί στο στενάχωρο γαλαξία του ποτηριού του. Έγινε η σκέψη του  βραδύγλωσσο γαϊτανάκι,  διστακτικού εραστή  επιφυλακτικό χέρι που  τις λέξεις πασχίζει να βρει,  ραβασάκι να συντάξει κι αυτές του ξεγλιστράν . Η καρδιά ακούει, ενυπάρχει στης μελωδίας το κύλισμα, δυσδιάκριτης όμως  στ αυτιά του πια.. Καθώς η μουσική σταματά, ακουμπά το κεφάλι του σ ένα μαξιλάρι με μαλλιαρά κρόσσια στο χρώμα του γερασμένου χρυσαφί. Το ξημέρωμα τον βρίσκει με μάτια σφαλιστά, δίπλα του  τρίχρωμο φως απ το γυαλί της λάμπας παίζει με τη μέρα.


το ξυπνητήρι σε λίγο τον ξυπνά σ ένα θαμπό κόσμο
ο καφές μοσκοβολιά
στάλα στάλα μέσα από το κωνικό φίλτρο της καφετιέρας.
  η ζωή τραβά ένα φύλλο από μιαν μυστική τράπουλα
και τ  ακουμπάει στο τραπέζι
μια μειλίχια φιγούρα, η νέα μέρα..

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

I JUST WANT A BLOODY TEEEEEEEEAAAAAAAA...κεφάκια..


σήμερα έχω κέφια, και τι πειράζει;
η ζωή είναι μικρή κι αυτό είναι τετριμμένο
και τι δουλειά έχει μ εμάς που δε θα ενδώσουμε σε κανένα θάνατο
όχι ποτέ
ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ
- το πα έχω κέφια, τι στόμα τσ τσ τσ!-
κανενός είδος θανάτου
έτσι για καλύτερα.
Πάει πέθανε η νύχτα και ήρθε το πρωί...
αλλά ο μυαλός δουλεύει ακόμα επαρκώς
και κάτι αντιλαμβανόμαστε κι εμείς τα αμνοερίφια
σ αυτό το έρμο το χωράφι....
επειδή η πολλή σκέψη τρώει τον αφέντη
-ακατάσχετο γέλιο...-
ας το ρίξουμε εμείς οι λοιποί έξω!!
Υπάρχουν κι άλλες προτεραιότητες στη ζωή
-αστειάκια...-


και στα Γαλλικά  of course



γατίσιες ιστορίες

για παιδιά και όχι μόνο!!


Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Jacques Prévert. On Frappe


On Frappe 
Qui est là
Personne
C’est simplement mon cœur qui bat
Qui bat très fort
A cause de toi
Mais dehors
La petite main de bronze sur la porte de bois
Ne bouge pas
Ne remue pas
Ne remue pas seulement le petit bout du doigt

στο ξέφωτο του δάσους.




γρήγορα χτυπά η καρδιά, α!


ταξιδιάρικες ανάσες αταχτεύουν, ραχατεύουν, 
τούμπα οι αιώνες κι απ τις προκλασικές δροσιές 
καλοκαιράκι ..

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

πάμε στην πλαζ;



 καπέλο και απεριτίφ.. 

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

zummertime bluezz, upside down zen .

με πονάει το καλοκαίρι. που ρχεται μ αυτή την επίμονη γλύκα που με παρασέρνει σε πανζουρλισμό.
Πανζουρλίζομαι, καίγομαι και ποτέ δε μετανιώνω
Μετανιώνω που δε μετανιώνω
μα δεν αλλάζει αυτό
δεν αλλάζει το καλοκαίρι
φωτιές παντού
και τ ανεπίτρεπτο γίνεται εφικτό
τ ασήμαντο σημαντικό
το φτωχό πλούσιο.
το καλοκαίρι είναι ένα αίνιγμα
είναι αυτή θάλασσα που θα φέρει ένα όνειρο λες
θάλασσα μοιραία που  σε κοιτά και χαμογελά.
είναι ο θάνατος μες στα πλατανόφυλλα
ζωηρό πράσινο, πληγώνει τα μάτια
-κοίτα αυτό το χρώμα, αυτό το φως!
κάνει την παρουσία αναμενόμενη
την απουσία επώδυνη.
καλοκαίρι
σ ένα καλούπι που σπα η ζωή και τρέχει
χαρταετοί λέξεων παίζουν με το μελτέμι...

Rhum and it s dirty reflections

"smooth"  affections

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

νυχτερινό σκέρτσο ssf

πονηρούτσικα, πονηρούτσικα φεύγει η Πέμπτη, δραπετεύει εν σιγή. Το μισό του μισού, μισοφέγγαρο. Η πόλη, φωτεινή παραίσθηση. Κι εκεί σε μια λοξή ριπή φωτός πλήκτρα ταξιδεύουν, με χαλασμένο φανάρι τρέχουν, πιτσιλιές χρώμα, σ άσπρα μαύρα ξελογιάσματα. Ένα κερί στάζει, το χέρι καίει που κοντοστέκεται από μια σκέψη, μια παρόρμηση, μια ανάσα πίσω, εκπνοή μπρος, αμυδρό φως από το χωλ. Στενάχωρο χωλ παλιάς πολυκατοικίας. Ένα ζευγάρι χορεύει με μιαν αγάπη θυμού, μιαν αδιαλλαξία, παζάρι νίκης και ήττας.Λυγίζεi του κεριού το φυτίλι,αργοσβήνει, φωνές π απομακρύνονται. Σ ένα συνεσταλμένο κόσμο αναλαμπή. Απ άλλο φως. που διάχυτο οδεύει σε μια μέρα ακόμη, στοίβες χαρτιά, στοίβες βιβλία, σταχτοδοχείο με περιστρεφόμενο καπάκι, ποτήρι του κονιάκ ξεχασμένο απ το χειμώνα, δίπλα το αφέψημα συντροφιά της νύχτας. Στην μολυβοθήκη, τα κραγιόνια τον περιγελούν π ονειρεύεται, συναινεί μελαγχολώντας και πάει στην κουζίνα. Ξημέρωσε.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

ΤΑΟΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΕΝ α μέρος



  Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΝ ΜΕ ΤΣΆΙ είναι παροιμιώδης. Έχουμε ήδη επισημάνει ότι το τυπικό της παράθεσης του τσαγιού προέρχεται από την ιεροτελεστία του Ζεν. Το όνομα του Λάο Τσε, θεμελιωτή του Ταοισμού, είναι επίσης στενά συνδεδεμένο με την ιστορία του τσαγιού. Το κινεζικό σχολικό εγχειρίδιο, που αναφέρεται στην προέλευση των ηθών και των εθίμων, γράφει ότι η τελετή της παράθεσης τσαγιού σ ένα προσκεκλημένο άρχισε με τον Κουάν Γιν, ξακουστό μαθητή του Λάο Τσε, που πρώτος προσέφερε, στην πύλη του Χαν, μια κούπα χρυσαφένια ελιξήριο στον "γέρο- Δάσκαλο". Δεν έχουμε καμιά πρόθεση ν αμαφισβητήσουμε την αυθεντικότητα τέτοιων μύθων, ιδιαίτερα, μάλιστα, πολύτιμων, αφού επιβεβαιώνουν την πρώιμη χρήση του αφεψήματος από τους ταοιστες. Το ενδιαφέρον μας για τον Ταοισμό και το Ζεν συγκεντρώνεται,εδώ, σ εκείνες τις ιδέες γύρω από τη ζωή και την τέχνη που αποτελούν έφραση αυτού που ονόμάζουμε Τεισμό.
 "Η μετάφραση αποτελεί πάντοτε προδοσία", όπως παρατηρεί ένας συγγραφέας της δυναστείας των Μινγκ΄στην καλύτερη περίπτωση, είναι η ανάποδη ενός κεντήματος- όλες οι κλωστες βρίσκονται εκεί, όχι όμως η λεπτότητα των χρωμάτων ή του σχεδίου. Μήπως υπάρχει, όμως, σε τελική ανάλυση, κανένα σπουδαίο δόγμα που να μπορεί να ερμηνευθεί εύκολα; Οι αρχαίοι σοφοί δεν έδιναν ποτέ συστηματική μορφή στη διδασκαλία τους. Μιλούσαν με παράδοξα σχήματα, έτρεμαν μην ξεστομίσουν μισές αλήθειες. Στην αρχή, τους παιρνούσαν για τρελούς΄στο τέλος, όσοι τους άκουγαν έγιναν σοφοί. Ο ίδιος ο Λάο Τσε λέει με το ιδιόρρυθμο χιούμρ του: "¨οταν ακούν για το Ταό άνθρωποι μειωμένης εφυίας, γελούν με την καρδιά τους. Αν δε γελούσαν, δεν θα ήταν το Ταό!"

επιθυμίες

Η Τετάρτη ανοίγει σαν λουλούδι..

φύγαμε μια στιγμή από τον κόσμο τούτο, απαρνηθήκαμε τη βαρύτητα, γίναμε αστραπές γαλήνιες, φωτεινές σκισμές ενός κόσμου φθαρτού κι άφθαρτου μαζί. Ο χρόνος κρατά την ανάσα του. Μάτια μέσα σε μάτια, καθρεφτίσματα στεναγμών, βουβών συλλαβών. Η απόλαυση παίρνει τα ηνία και πάει εκεί που η φαντασία δεν μπορεί να φτάσει. Και χωριστήκαμε πάλι, μ ένα φύσημα. Στου ουρανού τις αχανείς λεωφόρους.
...νυχτερινή συνεύρεση πλανόδιων αγγέλων.   

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

when life becomes a temporary dream 2, ssf.

καλή νύχτα για κρεμασμένους.
Η σιωπή ξεχειλίζει.


Ανταύγειες κι αντανακλάσεις. Σιγανές φωτιές φωτιές ελπίδας. Μικρές ξαστεριές. Ο Σασυφής σ ανάπαυλα πολέμου. Γυροβολιές. Ο κόσμος γίνεται ένα μικρό χαρτί, μια μονοκοντυλιά, μια αγάπη, μιαν απαίτηση. Ο κόσμος κλαίει. Ο Σασυφής συνοφρυώνεται. Παλεύει με τα γράμματα μα του ξεγλιστράνε. Πάει στο σαλόνι. Ατάραχο το φλιτζανάκι του καφέ, νεκρά φύση, βρε, οι λέξεις κάνουν παιχνίδια, οι ήχοι τους είναι μαγεμένοι, δένουν τα πάντα σε πραγματικότητες, παιχνίδι εγκλεισμού και φυγής.. Τ αρέσει καλύτερα το still life, στεκάμενη ζωή, μια καθαρά ηχητική επιλογή , στο παιχνίδι των συμφώνων και των φωνηέντων. Ο Σασυφής δεν αναπολεί, είναι θυμωμένος. όπου ο θυμός είναι μια αστραπή ματιών, μια εσωτερική βίαια σύρραξη, ένα γιατί.  Γιατί ακόμα δεν έχω φωνή. Τροπικά φυτά κι ένας καναπές με παλιό μετάξι ντυμένος. Κληρονομιές απ άλλες ζωές. Νύξεις ψύχρας, το καλοκαιράκι δεν είναι στα φόρτε του. Αφήνει το σαλόνι και πάει στο δωμάτιο του.  Νοιώθει μόνος, η μοναξιά μοιάζει γύμνια, ένα εκκλησιαστικό όργανο μουγκό. Ταπωμένες επιθυμίες. Μάτια βαρειά σαν νυχτολούλουδα μετά από μπουρίνι. Χαϊδεύει τη ζωγραφιστή πόρτα, ξεντύνεται μ αργές κινήσεις, κάθεται λίγο στο παράθυρο γυμνός να νοιώσει τη νύχτα παντού στο δέρμα του, ν αλαφρώσει. Κοίτα, του λέει μια φωνή, πάρ ένα παραμύθι, δως του κλώθο να γυρίσει.. Μα κείνος κωφεύει, φορά κάτι λαφρύ, σκεπάζεται  με μια καλοκαιρινή κουβερτίτσα κι απομονώνεται. Ο Ιούνης αταχτεύει κι ανοίγει την πόρτα την κλειστή. Μισάνοιχτη, ορθάνοιχτη κι ένα ξέθωρο φως, άγγελοι του πρωινού χαϊδεύουν, χαρίζονται στο σιγανό μουρμουρητό της ανάσας του. Το Καλό γένεται ζέστη π ανέβαίνει απ τ ακροπόδαρα του μέχρι το στο μέτωπο φιλί. Φιλί, ζωή.  Η μέρα διώχνει τα φαντάσματα και φέρνει μιαν ήπια και ξελογιάστρα μυρωδιά εσπρέσο που με νυσταγμένες κινήσεις ο Σασυφής φτιάχνει.  Κάθεται αμίλητος στην κουζίνα. Ο γάτος τρίβεται στα πόδια του, μετά φχαριστιέται μόνος του τρίβοντας την πλάτη του στο πάτωμα. Ο Σασυφής στο μπάνιο. Αφήνει αφηρημένα το ζεστό νερό να τρέξει, οι ατμοί θαμπώνουν το τζάμι. Κάνει μια έτσι με το χέρι, ίσα να βλέπει λίγο, περνάει το χέρι απ τα μαλλιά, μικρές αυταρέσκειες κι ύστερα το ξεχνάει. Ντύνεται νωθρά και βγαίνει στο δρόμο με μάτια θολά μια μέρα ακόμη, αχ του λείπει τ άσπρο σπιτάκι επιτακτικά. Προχωρά, η πόλη ζωηρεύει, ζωή σε ρουτίνα, ποιος ζει; Στη γλάστρα ο βασιλικός φιλάρεσκος αφήνει αρώματα κι ολοένα και θεριεύει...

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

πέταλα ιβίσκου


Κρυφές πηγές, ενός δάσους αλοφρόσκιωτου.  Άνεμος στα δέντρα.Το φεγγάρι σ ένα ασημένιο ουρανό' φεγγάρι, φεγγάρι, φεγγάρι. Έπεσε στο πιάτο μου, τρύπωσε στη μπουκιά μου' φεγγάρι φεγγάρι φεγγάρι. Μαγεμένη σιωπή στην καρδιά ενός βουνού ξεχασμένου απ τον κόσμο. Ψιθυριστό μυστικό, μυστικό φεγγάρι. Ξεπήδησες από τα δάκρυα μου, φεγγάρι, φεγγάρι. Στ ονείρου το λιβάδι πράσινο παχύ χορτάρι απλωτό, πάχνη πρωινή. Φεγγάρι ιδρωμένο, σώμα κοιμισμένο, γαλανή η αυγή και σε καλεί  φεγγάρι, φεγγάρι, φεγγάρι. Θα μείνει το αίμα μου ορφανό φεγγάρι φεγγάρι. Θα μείνω δω και θα σαι κει φεγγάρι. Μικρό, τρυφερό, λευκό, απαλό φως. Φεγγάρι, φεγγάρι, αχ φεγγάρι μου. 

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Δευτεράκι...

άντε ξελογιάστηκα και τώρα τα πουλάκια κελαηδούν στα δέντρα, ω λα λα! είναι Δευτέρα πρωί! Γλυκιά αταραξία παντού ακόμη, γλυκιά συνενοχή μιας βδομάδας που ακόμη ονειρεύεται. Χαίρομαι σήμερα, είδα, άκουσα, διάβασα πολλά και διάφορα. Πάντα στις νόρμες βεβαίως. Ακόμα δε σφίξαν οι ζέστες!! Μ αρέσει αυτό το παν παγκοσμιακό τουρλουμπούκι  που βολοδέρνει δω. Υπάρχουν νεράιδες και δαίμονες, υπάρχει το αναπάντεχο!!! Ντελίριουμ αδρεναλίνης ανεβοκατεβαίνουν, χαβαλές ατέλειωτος και τέτοια, με ποιότητα! Υπάρχει ένα παράξενο υπαρξιακό ντόμινο στη σκέψη μου που φτιάνει σκεδιάκια τρέχοντας μ αυξανόμενη ταχύτητα! Εγώ είμαι του υπαρξισμού φαν, φαύνος στα ρηχά γλυκά νερά της ζωής, καλαμένιο αυλό φυσώ και τραγουδώ...
αλλά είναι και το επερχόμενο καλοκαιράκι, μοσχομυριστό σαν μωρουδίστικο κορμάκι, σαν αρωματάκι απ αγριολούλουδα αγκρρρρ που μας γαργαλεύουν κι η ζωή αποκτά σπιρτάδα, μοσκοβολιά. ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Γλυκιές αυταπάτες, τόσο απατηλές, τόσον γλυκιές....

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Σασυφής, Σαββατόβραδο.

Ανάσα νύχτας χαρτί και μολύβι. Ταξιδιάρικα τραίνα διασχίζουν λιβάδια αλλοπρόσαλλων σύννεφων. Κι ο Σασυφής μέσα σ ένα φωτεινό καρέ φιλμ, το πρόσωπό του σκυμμένο, συλλογισμένο, γράφει,σταματά. Η νύχτα πλανιέται σαν ξεχασμένο ραβασάκι, αφήνοντας μηνύματα που κάποια μάτια τα είδαν, κάποια μάτια κλάψαν, κάποια μάτια αστράψαν, κι έπειτα τα γράμματα αποσυναρμολογήθηκαν κι έπεσαν χάμω κι έμεινε μια σκιά στο χαρτί μόνο. Μια θαμπή ανάμνηση. Η νύχτα περικυκλώνει τις γειτονιές, μ ένα μουσικό χάδι τις στολίζει.Ο Σασυφής  ταξιδεύει. Με μια παράφωνη συγχορδία ξαστέρωσε ο ουρανός. Ένας ποδηλάτης περνά απ έξω. Στην ησυχία π ακολουθεί το τρίξιμο της πόρτας του κήπου εκκωφαντικό, αυτό το ένρινο ρεφραίν, σύντομη μελωδία,  προάγγελος άφιξης. Εκτοξεύεται ο Σασυφής απ το καρέ και πετάει, πάει, την πόρτα ανοίγει, χαρά, λύπη, θυμός, ένταση , σμίξιμο  Γνώριμες διαδρομές των χεριών, ανάσες. Κι η κουρτίνα να φουσκώνει σαν πανί σ ένα καΐκι  π αρμενίζει. Παιχνίδι ελευθερίας΄κι ο κόσμος ο ίδιος σαν παιχνίδι κι αυτός κλεισμένος σε μια γυάλινη σφαίρα πέφτει,αναπηδά μα σπά, αποδεσμεύεται  και τρυπώνει σε μιαν αθώρητη γωνιά. Πολύχρωμη εισβολή, ένα βόρειο σέλας παίρνει το κρεβάτι και τ απογειώνει. Και καταμεσής της κάμαρας αιωρείται. Χτυποκάρδι, στην εξώπορτα του χάους χτύπος, του προσδοκώμενου χάους π ενωμένο με τη λαγνεία χορεύει λες το τελευταίο ταγκό.

Έσβησ η νύχτα το καντήλι της, μέρεψε κι η πόθος. Απομάκρυνση. Ξαπλωτός ο Σασυφής κοιτά τον ουρανό΄μικρό το φεγγάρι λιανό, γεια σου πιτσιρίκι του λέει κι αποκοιμιέται με μα γεμάτη αγκαλιά..

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

τι κι αν έξω βρέχει;


εξαιρετικά αφιερωμένο στην κυρία
ola de palabras

πυρομαχώντας

η νύχτα κατακάθεται με μάτια κοκκινισμένα
είναι η φωτιά η φταίχτρα, αυτή η φωτιά που πυρπολεί τις Παρασκευές, όλες τις Παρασκευές
για να τις εξαγνίσει μ ένα Σάββατο.
κόντρα στην κόντρα, αγάπες και στιλέτα, άκαρποι πόθοι κι ανέλπιστα βλαστάρια, 
λέω πονάω, γεννάω 
μιαν ιδέα, μια μουσική, μιαν επανάσταση.. 
μα η επανάσταση δε χρειάζεται εμένα. Χρειάζεται τον εαυτό της.
es amοr. 
μάλλον εγώ την χρειάζομαι αυτή..

Gotan Project - Mi Confesion by Gotan-Project
περικοκλάδες σκέψεων, ονείρων...έβλεπα ένα όνειρο.
ήμουν μπροστά στο νιπτήρα μου και σιάχνοντας τα φρύδια μου, πέρασα ασυναίσθητα το χέρι απ τα μαλλιά μου. Κι εκεί μέσα, μέσα στα μαλλιά μου υπήρχαν τρυπωμένοι μελωδοί αιολικοί που ντιντίνιζαν ευτυχισμένα. Τούφες μελωδοί που με παρέσυραν σε μιαν ευδαιμονία αλλιώτικη... 

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Tchaikovsky, The Nutcracker: Waltz of the Flowers

γιατί έτσι μου αρέσει

ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ εκεί στο φαρ ουέστ μακριά..

σήμερα κουτσόπινα με παρεούλα κάτι μπυρίτσες -πάνε με το φασόλι-  κι ο λόγος εξεστράτισε από το συνηθισμένο και πήγε προς τα πού; στο γνωστό άγνωστο θέμα. Εκεί η κουβέντα άναψε και πολλά ειπώθηκαν. Η πρώτη φράση ακούστηκε σιγανά. -Εγώ είπε η Δόξα η δασκάλα του καταυλισμού, δεν είμαι αγανακτισμένη, απεγνωσμένη είμαι. -Ναι είπε ο Συρανό ο φαρμοκοτρίφτης, κι εγώ αισθάνομαι ένα αδιέξοδο. Πιστεύω περισσότερο σ ένα Γκαντικό τρόπο αντίδρασης.- Ναι καλά τα λες είπε η Λιλίκα η ντιζέζα του εγγύς σαλούν, μα μ αυτόν τον τρόπο μήπως ανοίγεται ο δρόμος σε κάποιους τυχάρπαστους να καρπωθούν το στωικισμό μας και να κάνουν ότι θέλουν; Ο Θεούλης πάλι μασούλαγε κι έλεγε Δημοκρατία και πράσιν άλογα! Θεούλης ειν αυτός ότι θέλει λέει. Η Δόξα που κάνει ολημερίς κι ολονυχτίς λίστες εσόδων κι εξόδων να θρέψει τα παιδιά της έκανε μια πεταχτή αναφορά στις απεργίες του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου που συμπίπτουν όλως παραδόξως με τις μέρες πληρωμής των καθηγητών  και τον αντίκτυπό της σ αυτούς που την λούστηκαν ( σοκ και πανικός πως θα ζήσω πως - ΔΕΝ είναι σουξέ -). Τελικά η Ταχυδρομική άμαξα πέρασε αλλά άφησε ένα υπονοούμενο σαν πονηρή ερωμένη -κι αν δεν ερχόμουν....Ο Συρανό που δεν είναι και πολύ της μπύρας - ευτυχώς γιατί όπως λέει και μια γραφή που δα στο δρόμο ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ. ΔΕ ΦΤΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ- αλλά είναι λάτρης της τηλεόρασης μέγας, μας ενημέρωσε για τα λεχθέντα της κυρίας Ελένης Γλυκατζη-Αρβελέρ που είπε πολύ σωστά πως τι να πει κι αυτή μια Βυζαντινολόγος είναι αλλά στο Βυζάντιο υπήρχε ο θεσμός της Αλληλεγγύης και ακόμα πιο παλιά στην Αθήνα τα Σεισάχθεια -τώρα θα μου πει κανείς ο Σόλων ήταν ποιητής τέλος πάντων-. Πες τα κορίτσι μας!! Ειρηνιστής γαρ. Στο ξώφαλτσο ήρθε κι ο Γιωργάκης ο Γόης - καμία σχέση μη σας μπαίνουν ιδέες!- και είπε Αχ τι να κάνει ο Έλληνας που βρίσκεται ξεβράκωτος στ αγγούρια! σκούπισε τους αφρούς της μπύρας απ το περιποιημένο μουστάκι του κι έφυγε με το μόνιππο του.  Η Ωραία Ελένη ωραία και τέλος, που τίποτε δεν έλεγε παρά μόνο ξεφλούδιζε την ετικέτα απ το μπουκάλι της μπύρας και αφού τα κατάφερε έκανε σχεδιάκια στο πίσω μέρος,  μια στιγμή σήκωσε τα μάτια κι είπε τρυφερά- έτσι είναι η φωνή της και δεν αλλάζει- -¨Ενα κυλιόμενο μποϋκοτάζ χρειάζεται και ξανάσκυψε στις ζωγραφιές της. Πέρασε η ώρα, τέλειωσαν κι οι μπύρες και στο ξεπροβόδισμα, κεί στο κατώφλι, απ ένα διπλανό διαμέρισμα κάποιος έξαλλος προσπαθούσε μάλλον να μάθει στο παιδί του Ιστορία - εξετάσεις τρέχουν αυτόν τον καιρό..- . Κοντοσταθήκαμε κι ακούσαμε που έλεγε με βροντερή φωνή.- Ο Ζοζέφ Προυντόν, είπε " Η ιδιοκτησία είναι κλοπή!". Βρε τι μαθαίνουν τα σημερινά παιδιά! πολύ προχωρημένο το εκπαιδευτικό σύστημα! Αναρχισμός από τη εποχή του Ρουσσώ, δυο αιώνες πριν! Αποχαιρετιστήκαμε λέγοντας το ελπιδοφόρο "σταμάτησε η παθητικότητα" κι ενώ οι φίλοι απομακρύνονταν ο Θεούλης που χε ξεμείνει να κάνει και μια σπονδή με μπέρμπον είπε πάλι το δικό του. - Θα υποφέρουμε όμως... θεούλης ειν αυτός, ότι θέλει λέει..

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΣΑΓΙΟΥ β μέρος

  Στη δυναστεία των Σουνγκ έγινε της μόδας το "Χτυπητό" Τσάι και δημιουργήθηκε η Δεύτερη Σχολή του Τσαγιού. Τα φύλλα αλέθονταν σ ένα μικρό πέτρινο μύλο ώσπου να γίνουν σκόνη, που ύστερα χτυπούσαν μέσα στο ζεστό νερό μ ένα λεπτό χτυπητήρι από σχίζα μπαμπού. Η καινούρια διαδικασία έφερε κάποιες αλλαγές στο σερβίτσιο του τσαγιού του Λου Βου, όπως και στην εκλογή των φύλλων. Το αλάτι δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε ποτέ. Ο ενθουσιασμός των Σουνγκ για το τσάι ήταν απεριόριστος. Οι εκλεκτοί συναγωνίζονταν στην ανακάλυψη νέων ποικιλιών και τακτικά διεξάγονταν αγώνες για την ανακήρυξη της καλύτερης. Ο αυτοκράτορας Κια Σιουνγκ που, καλλιτέχνης καθώς ήταν, δεν μπορούσε να είναι και σωστός μονάρχης, κατασπατάλησε τους θησαυρούς του χάριν της απόκτησης σπανίων ειδών τσαγιού. Ο ίδιος έγραψε μια πραγματεία για τα είκοσι είδη τσαγιού, ανάμεσα στα οποία επαινούσε ιδιαίτερα το " λευκό τσάι" ως μια από τις σπανιότερες και καλυτερες ποιότητες.