Σασυφής, Σαββατόβραδο.

Ανάσα νύχτας χαρτί και μολύβι. Ταξιδιάρικα τραίνα διασχίζουν λιβάδια αλλοπρόσαλλων σύννεφων. Κι ο Σασυφής μέσα σ ένα φωτεινό καρέ φιλμ, το πρόσωπό του σκυμμένο, συλλογισμένο, γράφει,σταματά. Η νύχτα πλανιέται σαν ξεχασμένο ραβασάκι, αφήνοντας μηνύματα που κάποια μάτια τα είδαν, κάποια μάτια κλάψαν, κάποια μάτια αστράψαν, κι έπειτα τα γράμματα αποσυναρμολογήθηκαν κι έπεσαν χάμω κι έμεινε μια σκιά στο χαρτί μόνο. Μια θαμπή ανάμνηση. Η νύχτα περικυκλώνει τις γειτονιές, μ ένα μουσικό χάδι τις στολίζει.Ο Σασυφής  ταξιδεύει. Με μια παράφωνη συγχορδία ξαστέρωσε ο ουρανός. Ένας ποδηλάτης περνά απ έξω. Στην ησυχία π ακολουθεί το τρίξιμο της πόρτας του κήπου εκκωφαντικό, αυτό το ένρινο ρεφραίν, σύντομη μελωδία,  προάγγελος άφιξης. Εκτοξεύεται ο Σασυφής απ το καρέ και πετάει, πάει, την πόρτα ανοίγει, χαρά, λύπη, θυμός, ένταση , σμίξιμο  Γνώριμες διαδρομές των χεριών, ανάσες. Κι η κουρτίνα να φουσκώνει σαν πανί σ ένα καΐκι  π αρμενίζει. Παιχνίδι ελευθερίας΄κι ο κόσμος ο ίδιος σαν παιχνίδι κι αυτός κλεισμένος σε μια γυάλινη σφαίρα πέφτει,αναπηδά μα σπά, αποδεσμεύεται  και τρυπώνει σε μιαν αθώρητη γωνιά. Πολύχρωμη εισβολή, ένα βόρειο σέλας παίρνει το κρεβάτι και τ απογειώνει. Και καταμεσής της κάμαρας αιωρείται. Χτυποκάρδι, στην εξώπορτα του χάους χτύπος, του προσδοκώμενου χάους π ενωμένο με τη λαγνεία χορεύει λες το τελευταίο ταγκό.

Έσβησ η νύχτα το καντήλι της, μέρεψε κι η πόθος. Απομάκρυνση. Ξαπλωτός ο Σασυφής κοιτά τον ουρανό΄μικρό το φεγγάρι λιανό, γεια σου πιτσιρίκι του λέει κι αποκοιμιέται με μα γεμάτη αγκαλιά..