γεια.
Βόλος.
Αναρωτιέμαι πότε ξεκουράζεσαι.
Πότε ηρεμείς.
Ίσως όταν ανοίξεις την αγκαλιά σου και δώσεις λίγη ζεστασιά;
Ίσως, ποιος ξέρει;
Τί αγωνίζεσαι.
Οι αγώνες γίνονται με ήρεμη καρδιά και νικούν.
Πρέπει να μαθαίνουμε πότε να είμαστε εκεί και πότε να την κάνουμε (εννοώ από τις αγωνίες και τα άγχη μας).
Σε σκέφτομαι εντατικά και συχνά.
Κι ας τροχίζεις τα νύχια σου στην απαλή μου σάρκα, ανικανοποίητος, στυγνός και γκρινιάρης όπως μου φανερώνεσαι.
Τί κρίμα να βρίσκεις πως η αγάπη σημαίνει παραίτηση κι ανοησία!
Τέλος πάντων, ο καθένας με την άποψή του.
Κάποιο γρανάζι στην καρδιά σου
έχει το όνομά μου.
Κι ας πάει η ζωή
όπου θέλει
ή
όπου την πάμε.
Έτσι είναι αυτά.
και πάλι γεια....
S.B.
Η εικόνα είναι από μια ανάρτηση ενός άλλου μπλογκ που λέγεται poste restante κι έτσι σκέφτηκα να ονομάσω και τη δική μου - το σκέφτηκα πριν το δω. όταν το είδα χαμογέλασα κι άλλαξα τον τίτλο.
Για τα σχόλια, θεωρώ πως δεν χρειάζονται.
