Χαιρετισμός

Νύχτα Απρίλη, νέα σελήνη, ωραία νύχτα για εραστές και κλέφτες. Καλή αρχή, καληνύχτα σας.

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

τριφασικό


φάση ένα
πανσέληνος
έβγαλα τα μπιχλιμπίδια μου έξω να φεγγαροθεραπευτούν
λες και μετά θα μπορέσουν να αποτοξινώσουν την πίκρα μου.
που σήμερα παραμέρισα
και με βαρκάκι το φεγγάρι ταξίδι κοντινό ξεκίνησα

φάση δύο
When you have eliminated the impossible, whatever remains, however improbable, must be the truth.
βρε λες;
αυτός ο συλλογισμός, το βρε λες, με βρήκε σαν κεραυνός εν αιθρία
και λέω ξανά
βρε λες;
μπας κι έχουμε ήδη εξολοκλήρου ξεπουληθεί και όλα τ' άλλα είναι αρλούμπες;
μπας και είμαστε ένα πράμα σαν εκείνες τις φίρμες που κρατάνε τ' όνομά τους μόνο;
δηλαδή είμαστε Έλληνες κατ' επίφαση;
αλλά δεν μπορούν να μας το πουν, θα -χα!-πληγωθούν τα αισθήματά μας;
και όλα τ' άλλα είναι απλά καραγκιοζλίκια; σε δουλειά να βρισκόμαστε;
εκλογές, δημοψηφίσματα, σχέδια και υποσχέσεις, ανδρείκελα με παντελόνια και φουστάνια, μίντια που είναι γνωστό πια πως ένα ψώνιο το έχουν, θέλουν να κάνουν κουμάντο παντού, το κουμάντο πουλάάάει, όλα στο πάλκο κι εμείς από κάτω σα χάνοι αντί να χορεύουμε σάμπα που είναι τζάμπα ξοδεύουμε τη φαιά μας ουσία και σκάμε;
ουφ.
-αν συμβαίνει αυτό, τότε, χοχοχο, υπάρχουν λυσούλες, χοχοχο
αν δε συμβαίνει, τότε, χοχοχο, υπάρχουν άλλες λυσούλες. χοχοχο.

πάμε τώρα στο πλαν μπι της φάσης δύο.
εδώ γελώ. κατατρέχουμε κάποια άτομα γιατί εν δυνάμει θα έφερναν την καταστροφή.
αυτούς που την έφεραν στ' αλήθεια, όμως, πολύ τους αγαπούμε ή αν δεν τους αγαπούμε τους ανεχόμαστε. επειδή είμεθα λάάάρτζ -μεγαλόθυμοι ελληνιστί-.
μήπως, όμως, επειδή στους τυφλούς κυριαρχεί ο μονόφθαλμος, τους αετομάτηδες πρέπει να τους βγάζουμε από το πλάνο; επειδή είχαν πλάνο; μπι; αίσχος; πίσσα και πούπουλα! είναι επικίνδυνοι σου λέω.

τα έλεγε ο George White 2011 από αυτό εδώ το blog.
είμαστε αγνοημένοι.
τώρα τη γευσούλα την έχουμε όλοι στο στοματάκι.
και δεν καπακώνεται η άτιμη ούτε τσιπουράκι ούτε με πιτόγυρο, ούτε ζάναξ, ούτε με τίποτα.
 Every breath you take Every move you make και τέτοια.

όπως πολύ ωραία σχολίασε η thieving magpie

"αλλά θα ήθελα, ναι, αυτό θα ήθελα, ένα ψηλό βράχο κι από κάτω θάλασσα, να με σπρώξουν κι εγώ να κολυμπήσω... γιατί, είμαι σίγουρη ότι θα κολυμπούσα."

φάση τρία
για την ώρα δεν κολυμπώ. ναυσιπλοώ
σ αυτό το μπλε του Ελ Γκρέκο
έχω στο δισάκι μου λίγη αγάπη
λίγο άφεμα λίγη μουσική
ανάπαυλα.

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

από μόνος σου διάβαζε κι όσο θέλεις πήδα

διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω
ακούω, βλέπω και διαβάζω.
μα αυτό που θα έπρεπε να κάνω είναι μόνο να περιμένω.
τί να την κάνω τόση γνώση κι επιμόρφωση!
τι να το κάνω που ήτανε στραβό το κλήμα, το φαγε κι ο γάιδαρος.
ασφαλώς για τα δεινά μας φταίνε κατα πολύ οι "σωστοί" άνθρωποι σε προσχηματικές θέσεις.
και καθώς αυτό το πανηγύρι πανωλεθρίας εξελίσσεται
θα μαθευτούν κι άλλα,
οπότε θα διαβάσω κι άλλο,
πράγματα από εκείνα που μας αφήνουν όλους δυσάρεστα εμβρόντητους.

ο λαός έδωσε ένα όπλο
να πιστολιαστεί το χρέος

και χρέος αυτών που το πήραν το όλπο αυτό στα χέρια τους ήταν να δράσουν.
τι ευρώ χωρίς ευρώ συζητάμε;


παρόλ' αυτά, εδώ το ζήτημα δεν είναι ταξικό. είναι άλλο πράμα.

και δεν αντέχω ούτε τις κακεντρέχειες, ούτε και τους απελπισμένους που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τ αδικαιολόγητα.
δε διακατέχομαι από τίποτε. ούτε αισιοδοξία, ούτε απαισιοδοξία.
το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι τώρα περνάμε μια περίοδο που κάποιοι θέλουν να συμμαζέψουν ό,τι δεν πρόλαβαν.
μετά;
θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

θα διαβάσω λοιπόν και πάλι.
πολλά και διάφορα.
θα δω και θ' ακούσω.

μέχρι τότε λέω να κλείσω πόρτες και παράθυρα και να βάλω το κλιματιστικό στο φουλ, να γίνει ψόφος, ν' ανάψω το τζάκι και να πιώ κόκκινα κρασιά κάνοντας έρωτα ασύστολα σε γούνινα στρωσίδια.

...κι όσο θέλεις πήδα.

για το Ζάλογγο, μου είπε ο πνευματικός μου να μη το σκέφτομαι.
αλλά δεν μπορώ ν' αντισταθώ στη σκέψη του Καιάδα....
ποτέ δεν είν αργά. 

πολύ blues έφερε αυτό το καλοκαίρι.
μας χάρισαν extreme sports, κυβερνητικό δωράκι, σκέψου, αποφάσισε, ψήφισε και μετά το τραινάκι του θανάτου. αχάριστοι που είμαστε, αχάριστοι!


Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

μικρός χαιρετισμός

μεγάλη πόλη, νύχτα, ησυχία, μια σειρήνα ασθενοφόρου, είναι και το νοσοκομείο κοντά, σιωπή μετά.
αυτό το καλοκαίρι έχω μια τάση προς τη μοναστική ζωή. δε μου πολυκάνει κέφι ούτε η παραλία ούτε η πολλή φασαρία ούτε το να ούτε τ άλλο. έφτιαξα το λοιπόν ένα μικρό κόσμο μέσα στον κόσμο και μπορώ να πω πως, με μικρές εξαιρέσεις, περνάω αλήθεια θαυμάσια. θα ήθελα λίγη περισσότερη μουσική. και να μην ξεχνάω να λιάζομαι πότε πότε. αυτό.
ελπίζω κι ευχομαι να περνάτε καλά κι όπως ακριβώς επιθυμείτε.
Αύγουστος όπου να ναι θα φανεί, τί στο καλό πάλι θα τα πούμε!
φιλιά.